Samochód ciężarowy ZiŁ-130

ZiŁ-130 to jedna z ikon motoryzacji czasów PRL. Po nieudanym modelu 164, konstruktorzy moskiewskiego Zakładu im. Lichaczowa opracowali w 2 połowie lat 50-tych jego następcę. Po kilku latach testów, produkcja nowej cieżarowki ruszyła  w 1962 roku. Choć ZiŁ-130 nie imponował nowoczesnymi rozwiązaniami, to był na tyle udanym modelem (oraz co okazało się po wielu latach eksploatacji – bardzo trwałym), ze jego produkcja trwała nieprzerwanie aż do 1994 roku i zakończono ją po wypuszczeniu prawie 3,4 mln egzemplarzy z samej tylko fabryki ZiŁ. Warto także wspomnieć, że był to pojazd o wręcz legendarnej konsumpcji paliwa, spalanie na poziomie ok. 30 l na 100 km na drodze było normą. Nowością na rynku motoryzacyjnym było za to malowanie, efektowny błękit kabiny z białym przodem w latach 60-tych niewątpliwie zwracał uwagę na ulicach, wyróżniając się spośród najpopularniejszych wtedy na na drogach Związku Radzieckiego i „demoludów” zielonych, czarnych i szarych samochodów ciężarowych. ZiŁ-130 doczekał się wielu wersji i odmian produkcyjnych, ale do najpopularniejszych należały: skrzyniowiec, wywrotka, cysterna, ciągnik siodłowy oraz samochód z nadwoziem pożarniczym. W przeciwieństwie do bardzo podobnego ZiŁa-131, „stotrzydziestka” w wojsku była wykorzystywana w ograniczonym zakresie, głównie jako pojazdy obługi lotnisk (np. nośnik lotniskowego reflektora nawigacyjnego APM-90M), medyczne i łącznosci.

Dane techniczne:
Liczba miejsc w kabinie: 3
Długość / szerokość / wysokość: 6,68 / 2,5 / 2,35 m
Masa własna: 4,3 t
Ładowność: 6 t
Napęd: silnik benzynowy, czterosuwowy, górnozaworowy ZiŁ, w układzie V8, chłodzony cieczą o pojemności 5,96 l i mocy 170 KM
Średnie zużycie paliwa: droga 28-30 l / 100 km, w terenie 40-50 l / 100 km
Prędkość maksymalna: 95-100 km/h