B-10

Radzieckie działo bezodrzutowe skonstruowane w latach 50-tych w Zakładzie Budowy Maszyn w Tule i produkowane w latach 1954-1964. Przeznaczone do zwalczania celów opancerzonych i środków ogniowych, burzenia lekkich umocnień oraz obezwładniania i niszczenia siły żywej z wykorzystaniem stabilizowanych brzechwowo, bezłuskowych nabojów MK-10 z pociskami kumulacyjnymi (BK-881) przebijającymi pancerz o grubości do 240 mm i MO-10 z pociskami odłamkowymi (O-881A).

Działo B-10 składa się z gładkościennej lufy z zamkiem z dyszą zapewniającą bezodrzutowość oraz trójnożnej podstawy z mechanizmami: kierunkowym i podniesieniowym oraz dodatkowymi kołami, umożliwiającymi przetaczanie działa i ustawianie na stanowisku bojowym. Do transportu na większe odległości działo było przewożone rozłożone na części w skrzyni transportowej. Po lewej stronie lufy znajdują się celowniki: mechaniczny oraz optyczny PBO-2, a po prawej mechanizm spustowy. B-10 wprowadzono do uzbrojenia Wojska Polskiego w 2 połowie lat 50-tych.

 

Dane techniczne działa B-10:
Kaliber: 82 mm
Donośność: 4470 m (ogień pośredni), 390 m ( skuteczna ogniem bezpośrednim)
Prędkość początkowa pocisku: 320 – 322 m/s
Szybkostrzelność: 6 strzałów na minutę
Długość działa w pozycji marszowej: 191 cm
Masa: 86 kg (lufa 48,7 kg)
Kąt ostrzału: od -20 do +35 st. w pionie, 360 st. w poziomie
Obsługa: 3 żołnierzy